Gabriel Narutowicz urodził się w 1865 roku w Telszach. Są to tereny dzisiejszej północno-zachodniej Litwy. Dokładny dzień jego urodzin nie jest znany, ze względu na problemy z przechodzeniem z kalendarza juliańskiego na gregoriański i odwrotnie. Z tego powodu był to albo 17 albo 29 marca. Pochodził ze szlachty. Jego ojciec był ziemianinem wsi Brewiki, który zasłynął swoją postępowością. Zniósł pańszczyznę jeszcze przed odezwą Rządu Narodowego, w której zawarto hasła do nadania praw własności chłopom. Matka Gabriela była wykształcona, interesowała się filozofią i miała duży wkład w edukację i rozwój swojego syna. To ona podjęła również decyzję o przeprowadzce w obawie przed rusyfikacją. Gabriel Narutowicz Pierwszy poziom edukacji Narutowicz ukończył w Łotwie by następnie podjąć studia ścisłe w Petersburgu, których jednak nie ukończył. Było to spowodowane chorobą. Trafił do Szwajcarii i tam w latach 1887–1891 studiował na Politechnice. Już w tym czasie wspierał rodaków uciskanych przez Rosję. Jego patriotyczne zrywy doprowadziły do nakazu jego aresztowania przez co nie mógł wrócić do domu i przyjął szwajcarskie obywatelstwo. Ukończył szkołę wyższą i podjął pracę jako inżynier przy budowie kolei w Sankt Gallen. Szybko się uczył zdobywając coraz większe uznanie jako konstruktor i inżynier. Znał się również na elektryce. Zaczął być dominowany do wielu nagród, brać udział w ważnych projektach i był wykładowcą oraz profesorem akademickim. Nie zapomniał o ojczyźnie i podczas I wojny światowej brał czynny udział w działalności Szwajcarskiego Komitetu Generalnego Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce. Po zakończeniu I wojny światowej trafił na stanowisko ministra robót publicznych i zajmował je przez dwa lata od 23 czerwca 1920 roku do 26 czerwca 1922 roku. Było to w czasach rządów Władysława Grabskiego, Wincentego Witosa i Antoniego Ponikowskiego. Kolejną obejmowaną przez niego godnością była posada ministra spraw zagranicznych od 28 czerwca 1922 roku w rządach Artura Śliwińskiego i Juliana Ignacego Nowaka. Był odpowiedzialny za poprawienie stosunków dyplomatycznych z Rumunią, otrzymał nawet odznaczenie tego państwa - Wielką Wstęgę Orderu Gwiazdy. Startował do sejmu, jednak nie uzyskał mandatu. Zdziwił się gdy jego kandydaturę przedstawiono na prezydenta II Rzeczypospolitej Polskiej. Kolejno odrzucano propozycje osób na urząd przyszłej głowy państwa aż w końcu stanęło na Gabrielu Narutowiczu. 11 grudnia 1922 roku odbyło się jego zaprzysiężenie. Ataki na jego osobę zaczęły się już tego samego dnia. Prawica nie spodziewała się, że lewicowy kandydat wygra głosowanie. On sam nie był zadowolony z powodu sytuacji, w której się znalazł i próbował odciąć się od ugrupowania, przez które został prezydentem starając się uspokoić nienawistne ataki. Został zamordowany przez wystrzał 16 grudnia 1922 roku w galerii "Zachęta" przez malarza Eligiusza Niewiadomskiego. Morderca miał powiązanie z Ruchem Narodowym czyli endecją. Znaczek poświęcony Gabrielowi Narutowiczowi Każdy ze znaczków pocztowych poświęconych Gabrielowi Narutowiczowi ma wymiary 40,50 x 54 mm. Na każdym z arkusików sprzedażnych znajduje się ich 35. Nakład to 144 000 egzemplarze wykonane rotograwiurową na papierze fluorescencyjnym. Autorem projektu jest Jarosław Ochendzan. Stworzył go na podstawie wizerunku pierwszego prezydenta Polski z rysunku Adama Grabowskiego. Inspiracją emisji było upamiętnienie setnej rocznicy wyboru Narutowicza na Prezydenta II Rzeczypospolitej Polskiej. Źródła: